بشر نیازمند است نیازمند دیده شدن،نیازمند درک پدیده های به نظر ساده و تکراری که در اثر تکرار،اهمیتشان به فراموشی سپرده شده است. نیازمند باور زشتی ها و زیبایی هایی که در صحنه زندگی غرق شده اند و در رفع این نیازها سینما رسالت بزرگی را به دوش می کشد.
سینما عرصه ایست برای جلوه بخشیدن به باورها.سینما نقش پر‌رنگ خود را در همه ی زمینه ها ایفا می کند. گاه از داستان پیروزی ملتی بر ظلم تاثیر می گیرد و با یک فیلم ، الهام بخش ملت دیگری میشود. گاه این پرده نقره ای واسطه ای می شود که حس های زیبایی که در حاشیه زندگی ماشینی امروز دست یابی به آنها رویایی بیش نیست در وجود بشر زنده شوند. گاه سینما تبدیل به آیینه ای میشود که من و تو همچون خودمان را در آن میبینیم و به زیبایی درک می کنیم،چه چیزی را درک می کنیم؟ این واقعیت فراموش شده که هیچ کس تنها نیست. سینما از چون من و تو الهام می گیرد و الهام بخش چون من وتو می شود. سینما روایتگری است بی نظیر، گاه از آداب مردم ساکن غربی ترین گوشه ی زمین، برای مردم ساکن شرقی ترین گوشه زمین روایت می کند. گاه از نادیده ها حکایت می کند از تخیل ها، از آرزوهای دست نایافتنی بشر و از ناشناخته ترین بخش های کیهان و گاه تاریخ را به تصویر می کشد.
سینما باور سفر در زمان را رنگ می بخشد و با ظرافت تمام انسانی بالغ را از فراسوی قاب های دوربین ، غرق دوران کودکیش می کند و به زیبایی معصومیت های کودکانه اش را به تصویر می کشد.
مخاطبی مسن در این پرده نقره ای تجربه ای عشقی پرشور همانند دوره ی نوجوانی خودش را می بیند.
و این سینما است...
الهام می گیرد و الهام می بخشد...
از افکار انسان های صاحب باور تغذیه می کند و باورها را زنده نگه می دارد. از ایده متولد می شود و موجب زایش ایده می شود و در یک نگاه سینما واسطه ایست برای دیدن وجود راستین بشر در زندگی....
( به شدت تعجب کردم از دیدن نوشته ای از خودم متعلق به چهار سال پیش...دورانی که شیفته فیلمنامه نویسی و سینما بودم...آرزو می کنم هر دفعه متنی از سال های گذشته پیدا کردم همین قدر تعجب کنم، آدمیزاد باید تغییر کنه و گرنه که حسابی از درون میپوسه....)
