ایستگاه های زندگی

"ایستگاه های زندگیت را به رسمیت بشناس." یعنی چه؟ تو در زندگیت ایستگاه های متفاوتی داری ، ایستگاه ده سالگی ، ایستگاه بیست سالگی، ایستگاه سی سالگی و... در هر ایستگاهی ویژگی های همان ایستگاه را زندگی کن، در ده سالگی، ده ساله باش سرشار از سرخوشی و کنجکاوی و...در بیست سالگی، بیست ساله باش سرشار از عشق های پرشور و امید های بزرگ به آینده و...

بین این همه حرفی که دیروز از یک معلم با تجربه ( محرم نقی زاده) شنیدم این قسمت از همه بیشتر به دلم نشست، شاید به خاطر اینکه به شدت از این مساله ناراحتم که ایستگاه های زندگیم رو به رسمیت نشناختم. هر از چندگاهی ده سالگی خودم رو با ده سالگی بقیه با دقت زیادی مقایسه میکنم و نتیجه اینکه غم عجیبی در من ایجاد میشه...به خاطر ندارم کارتون دیده باشم ، از بازی کردن لذت برده باشم و... بچگی نکردن نشانه ی برتری هوشی داشتن نیست اما بارها ذوق رو در چشم های مادرها دیدم وقتی بچه ده سالشون ابیاتی از حافظ رو طوطی وار میخوونه و یا حرف هایی بزرگتر از سنش به زبون می آره...من نمی دونم راه درست چیه اما مطمئنم که راه درست این نیست که بار دانش یه فرد بیست ساله رو بذاریم روی دوش یه بچه ده ساله چراکه کمرش خم میشه و شاید حتی از درون بشکنه...