شروع سخت

اولین باری که تصمیم گرفتم عکاسی آنالوگ رو شروع کنم به خوبی به خاطر دارم، پدرم ساعت ها وقت گذاشت از جنس فیلم ها و حساسیتشون و از عملکرد دوربین و... برام گفت و تا مطمئن نشد خوب خوب یاد گرفتم دست برنداشت. اما نهایت قدرشناسی من این بود که دوربین رو با دقت توی کیفش گذاشتم و اون رو جایی از کمد پنهان کردم ، دو هفته یا بیشتر سراغش نرفتم ، بعد آروم آروم رفتم سراغش و خیلی کند شروع کردم. میپرسی لابد بعد توضیحات پدرم از چشمم افتاد، نه؟ یا اینکه زیادم مهم نبود برام که عکاسی کنم ؟ یا شاید کار داشتم یا... اما نه اگر از این بگذریم که در اون بازه ی زمانی از دیدن عکسای گلستان خونم به جوش می اومد، کلا من اینطور آدمی ام به خصوص اگر مساله شروع یک اتفاق پر اهمیت باشه.من شروع کننده کندی هستم، خیلی محافظه کارم و سخت شروع میکنم...مهم نیست چه کاری و وای به روزی که کار مهمی باشه. شروع این وبلاگ هم از این قاعده مستثنی نیست با وجود اینکه به چند نفر لینک دادم تا خودمو مجبور به نوشتن کنم باز هم سخت و کند شروع کردم...اما از همین الان به نظرم تجربه ی دوست داشتنیه ، باشد که ذهن شلخته من به راه راست هدایت شود.